Partnerzy:
Konwencja Nr 190 dotycząca eliminacji przemocy i nękania w świecie pracy wraz Zaleceniem zostały przyjęte przez delegatów 21 czerwca, w ostatnim dniu 108 Międzynarodowej Konferencji Pracy w Genewie. W tworzeniu treści konwencji i zalecenia, a następnie w głosowaniu wzięli udział przedstawiciele pracowników, pracodawców i rządów z całego świata. Za przyjęciem konwencji oddano 439 głosów, 7 głosów przeciw, przy 30 głosach wstrzymujących się. Zalecenie zostało przyjęte 397 głosami „za”, 12 głosami „przeciw” i 44 głosami wstrzymującymi się. Polscy pracownicy i pracodawcy zgodnie głosowali za przyjęciem konwencji i zalecenia. Polski rząd nie zagłosował.[1]
Po wieloletnich staraniach grupy pracowników i bardzo trudnej i ciężkiej dyskusji z pracodawcami i niektórymi rządami dotyczącej treści obu międzynarodowych standardów, ich przyjęcie było wielkim sukcesem świata pracy.
„Po raz pierwszy (…) międzynarodowa społeczność wyposażona została w międzynarodowy instrument do walki z przemocą i nękaniem w pracy”. „Nowe standardy uznają prawo każdego człowieka do świata pracy wolnego od przemocy i nękania”– powiedział Guy Ryder, Dyrektor Generalny MOP po przyjęciu nowych instrumentów.
Konwencja uznaje, że przemoc i nękanie w świecie pracy może stanowić pogwałcenie praw człowieka lub ich nadużycie, jest zagrożeniem dla równych szans, jest nie do przyjęcia i niezgodna z zasadą godnej pracy. Konwencja definiuje „przemoc i nękanie” jako zachowania, praktyki lub groźby, które mają na celu, powodują lub mogą spowodować szkody ekonomiczne, fizyczne, psychiczne, lub w sferze seksualnej. Przypomina państwom członkowskim, że są one odpowiedzialne za promowanie środowiska o zerowej tolerancji dla przemocy i nękania.Zobowiązuje pracodawców, po konsultacjach z pracownikami i ich związkami, do tworzenia zasad chroniących pracowników i zwalczających przemoc i nękanie w miejscu pracy.
Nowa międzynarodowa konwencja ma na celu ochronę pracowników, niezależnie od ich statusu zatrudnienia i obejmuje osoby odbywające szkolenia, stażystów i praktykantów, pracowników, których zatrudnienie zostało zakończone, wolontariuszy, osoby poszukujące pracy i osoby ubiegające się o pracę. Uznaje ona, że osoby sprawujące władzę, wykonujący obowiązki i odpowiedzialność pracodawcy mogą być również narażone na przemoc i nękanie.
Konwencja dotyczy przemocy i nękania, które występują w miejscu pracy; miejscach, w których pracownik otrzymuje wynagrodzenie, odpoczywa lub robi przerwę na posiłek, korzysta z urządzeń sanitarnych, podczas podróży służbowych, szkoleń, imprez lub działalności społecznej; podczas wymiany informacji związanych z pracą (w tym za pośrednictwem technologii informatycznych), w miejscu zakwaterowania zapewnianego przez pracodawcę oraz podczas dojazdów do pracy i z pracy. Uznaje również, że przemoc i nękanie mogą dotyczyć osób trzecich, np. klientów czy pacjentów.
Dyrektor Generalny MOP, Guy Ryder, z zadowoleniem przyjął konwencję i zalecenie, stwierdzając, że: „Nowe standardy uznają prawo każdego człowieka do świata pracy wolnego od przemocy i molestowania”. Kolejnym krokiem jest wprowadzenie w życie ochrony przed przemocą i nękaniem, tak aby stworzyć lepsze, bezpieczniejsze i godne środowisko pracy dla kobiet i mężczyzn. Jestem pewny, że biorąc pod uwagę współpracę i solidarność jaką widzieliśmy w wypracowywaniu treści tych standardów, oraz publiczne zapotrzebowanie na działanie, będziemy świadkami szybkich i powszechnych ratyfikacji”.
Manuela Tomei, Dyrektorka Departamentu Równości MOP, powiedziała: „Bez szacunku nie ma godności w pracy, a bez godności nie ma sprawiedliwości społecznej. Po raz pierwszy przyjęto konwencję i zalecenie w sprawie przemocy i nękania w świecie pracy. Obecnie mamy uzgodnioną definicję przemocy i nękania. Wiemy, co należy zrobić, aby temu zapobiec i zająć się tym problemem, i kto ma to zrobić. Mamy nadzieję, że te nowe standardy wytyczą drogę w kierunku przyszłości jakiej pragniemy”.
Konwencja wejdzie w życie 12 miesięcy po jej ratyfikacji przez dwa państwa członkowskie. Konwencje są prawnie wiążącymi instrumentami międzynarodowymi, natomiast zalecenia stanowią źródło wytycznych i wskazówek.
Jest to pierwsza nowa konwencja uzgodniona przez Międzynarodową Konferencję Pracy od 2011 r., kiedy to przyjęto Konwencję o pracownikach domowych (nr 189).
W pracach Komitetu ustanawiającego standardy pracy wzięła udział Anna Wolańska z Biura Zagranicznego KK.
Anna Wolańska
źródło: http://www.solidarnosc.org.pl
[1] Za przyjęciem konwencji głosowało 129 państw (232 głosy), 83 pracodawców i 124 pracowników. Przeciwnych było 6 pracodawców i 1 pracownik. Od głosu wstrzymało się 11 państw (11 głosów), 19 pracodawców. Nie zagłosowało 41 państw (106 głosów), 58 pracodawców i 47 pracowników. Państwa reprezentowane są przez dwóch przedstawicieli z prawem do głosowania, pracodawców i pracowników reprezentuje odpowiednio jeden delegat z prawem do głosowania.